Ayahuasca. Wat is dat nou? “Ayahuasca is een Zuid-Amerikaanse hallucinogene drank. De kleur is bruinrood en de smaak is erg bitter. Ayahuasca betekent slingerplant (liaan) van de ziel. Andere namen zijn yagé, hoasca, caapi. Een bijnaam is ‘la purga’. Dat is Spaans voor ‘zuivering’.”, aldus Jellinek (2020).

Het is een drank waarbij je een ‘reis/trip’ maakt en hallucineert. Ayahuasca wordt ook wel ‘moeder ayahuasca’ genoemd door de kracht van (her-)verbinding met ‘wat er is’.

15 december 2023, Diemen. Dit zou mijn derde keer ayahuasca worden. Dit keer zou ik het alleen twee avonden achter elkaar doen. Ik had er erg veel zin in, omdat ik voelde dat dit het moment weer was. Ik had het anderhalf jaar geleden voor het laatst gedaan en er was sindsdien, niet perse door ayahuasca, veel veranderd. Ik dronk nu al een jaar niet, had drie keer vipassana gedaan en mijn vijfde PSYCH-K© cursus afgerond. Het leven was volledig anders kan ik eigenlijk wel zeggen. Ik voelde dat ik dit jaar steeds dichter bij mijn kern was gekomen waarbij ‘mijn pad’ riep. Een pad van meer verlichting, loslaten en het loslaten van hechting.

Toch voelde ik, dat ondanks ik dit pad op ging, er ergens diep in mijn lichaam nog een tegenstrijdigheid zat. Wat nou als ik het pad van minder hechting op ging en daardoor meer de mensen zou verliezen waarvan ik zo hou? Mijn grootste jeugdangst is altijd geweest dat ik mijn ouders zou verliezen en dat ik het diepe verdriet niet te boven zou komen, omdat dit zóveel pijn zou doen. Het opgaan van dit pad triggerde toch ergens weer deze angst. Ik handelde er dan niet helemaal naar, maar het maakte me wel onzeker of ik de juiste stappen nam. Daarom was mijn intentie voor het ayahuasca weekend ‘overgave aan mijn eigen pad’. Daarmee wilde ik dieper kijken naar deze angst, en hoe ik mezelf bij mijn eigen pad zou kunnen ondersteunen.

Bij het ceremonieverbljif druppelde iedereen na 14 uur ’s middags binnen. Je voelde een licht gespannen sfeer en mensen waren de spanning aan het bespreken. Zoals ik de laatste tijd vaker doen, ging ik alleen zitten in de zaal waar de matrassen lagen, om nog even tot mezelf te komen. Vroeger had ik afzondering eenzaam gevonden, nu gebruik ik het vaak om even te landen. Ik kan vaak niet gelijk met mensen in communicatie omdat ik daardoor niet volledig bij mezelf kan blijven en dan ontstaat er spanning in mijn lichaam. Nadat ik het eerste uur de zaal had bewonderd en op mijn bedje had gelegen, heb ik wat gekletst. En per toeval, mijn matras-buurvrouw kende iemand die ik ook ken, wat een kleine wereld is het toch.

Na acclimatiseren en uitleg van ayahuascaceremoniegodin Fien, was het rond 17:30 tijd om te beginnen. Ik kan eigenlijk niet met woorden uitdrukken hóe goed Fien is. De opbouw, de locatie, de ruimte die je krijgt als individu om jezelf te zijn. Ik ging als eerste drinken. Ik keek er echt naar uit. Het eerste half uur dacht ik: ‘hm, ik voel nog niks, hoe lang duurde het de vorige keer?’. Aan de andere kant van de zaal, we waren met z’n 10’en, hoorde ik iemand al aan haar reis beginnen. Ik vroeg aan een van de medebegeleiders, er waren er twee, of het wel genoeg was. “We zijn net pas bezig, maar als je over een uur nog niks voelt, dan kan je wel een volgende dosis nemen.”

Natuurlijk voelde ik binnen een half uur tijd wat. Het begint met dat het een beetje voelt alsof je op een boot staat. Alles beweegt, bij het sluiten van mijn ogen ontstond een andere wereld. Het eerste wat ik zag was een jong meisje in bed. Het jonge meisje van een jaar of 8 lag in het bed, in de kamer, waar ik ben opgegroeid. Het lieve meisje was aan het huilen en snikken. Ik voelde ook dat ze zich alleen voelde. Op dat moment was het enige wat ik wilde doen bij haar kruipen en haar troosten. Dat was ook wat ik deed. Ik knuffelde haar en hield haar warm. Op dat moment realiseerde ik me, dat ik dat kleine meisje was. Van het ene op het andere moment was degene die het meisje knuffelde mijn moeder. Ze hield me zo ontzettend stevig vast en ze hield me warm. Ik voelde me extreem veilig. Ah, mijn moeder heeft mij veilig laten voelen als de wereld mij overweldigde. Want dat deed het vaak vanwege mijn intense gevoeligheid. Voor alles wat ik voelde. Het is soms gek om te omschrijven, maar ik denk dat het het meest dichtbij komt als ik zeg dat bij ayahuasca beelden, zinnen en lossen woorden tot je komen. Tranen stroomden over mijn wangen. Want was dit meisje lief, wat hield ik toch van mijn moeder voor wat ze me gegeven heeft. Wat heeft dat meisje toch veel gevoeld. Ook realiseerde ik me, dat ik mezelf nu kan troosten en veiligheid kan bieden. Omdat ik er ben voor dat meisje dat de wereld overweldigend vind. Ik zorg voor haar. Door de tranen heen voelde ik me bevrijd om veilig gehouden te worden door mijn moeder. Ik vroeg aan moeder ayahuasca in mijn hoofd: “Kan je me laten zien wat er nog meer achter zit? Kunnen we nog wat dieper duiken?” Dat deden we. De symbiotische relatie die ik vroeger met mijn moeder had gaf mijn veiligheid. Zolang ik mij maar hechtte en vasthield, dan zou mij niks gebeuren. Nu ik niet meer symbiotisch was, is hechting op die manier ook niet meer nodig. Het mag wel, maar het staat los van liefde. Want ook al zou ik niet meer gehecht zijn aan mijn moeder – dan zou de liefde er altijd zijn. Dat voelde ik in zijn volledigheid. Ah ja, hechting en liefde is niet hetzelfde.

Daarnaast vroeg ik aan moeder Ayahuasca of mijn vriend de juiste was. Van binnen moest ik lachen. Jouw vriend is geen enkele twijfel, jouw vriend is een engel op deze wereld. Jij kan vrij bewegen, volledig jezelf zijn zonder oordeel, hij is zorgzaam en hij is ongelofelijk lief. Hij is jouw toekomst. En het is ook zó logisch. Ik ben altijd bang dat persoonlijke groei mij uiteindelijk erop wijst dat hij het niet is. Ik denk omdat ik dit in het verleden ook met een ex heb gehad. Als ik groeide, dan zou dat het einde van de relatie betekenen. Dat deed het ook.

Enfin, met nog een aantal andere realisaties, nog een glas ayahuasca drinken en 1 keer overgeven, sloten we gezamenlijk de ceremonie om 02:45. Ik had, omdat je een langere tijd voor de ceremonie niks meer eet. BERE HONGER. Fien en team gingen eten maken en ik wist crackers te scoren van Michael (you saved me)!! Na hapjes eten en wat kleine nabesprekingen, waar ik niet zoveel deelde, gingen we slapen. Knock out ging ik en sliep toch een mooie 6,5 uur totdat ik als een van de laatste wakker werd. Na een fors ontbijt vol gezonde dingen kregen we wat tijd voor onszelf. Ik besloot een wandeling langs het water te gaan maken. Ik belde mijn vader om hem te feliciteren (76!) en belde Rens om mijn reis te delen. Dit was eigenlijk echt heel erg fijn. Ik merkte dat ik daardoor scherpte kreeg over wat ik allemaal had verwerkt en waar ik nog heen wilde. Ik had eigenlijk mijn intentie al beantwoord gekregen.

Toen ik terug was, was er een sharing cirkel. Iedereen mocht delen wat hij of zij wilde delen.

Na de sharing cirkel gingen we onderweg naar reis nummer twee. Ik voelde me klaar. Ik was wel zenuwachtig omdat bij de opening mijn nieuwe intentie nog aan het finetunen was. Ook zenuwachtig omdat je deze dan deelt als je de ayahuasca drinkt. Op het laatste moment klikte het. Ik ga nog een laag dieper. “Volledige overgave aan mijn diepe innerlijke belevingswereld en vanuit daar vrijuit kunnen delen, en ruimte in kunnen nemen.” Dat is een mondje vol, maar precies wat ik voelde. Ik dronk mijn eerste glas op de tweede avond.

Nou, wat ik vooral kan zeggen is. Ik heb hem doorleefd. Het begon redelijk snel. Ik werd heen en weer genomen in milde vormen van emoties. Hey, dit is dankbaarheid. Hey, dit is liefde. Hey, dit is verdriet. Hey, dit is boosheid. Als een soort ervarende observator. Normaal ben je dat ook, maar hier sta je ook nog eens buiten je lichaam voor je gevoel. Als een soort dubbele observator. Na een tijdje.. kwam het.

In mijn trip overleed mijn vader. Ik stond op de begrafenis. De pijn die ik voelde was uitzinnig. Ik heb nog nooit zoveel pijn gevoeld. Ik kon niet stoppen met huilen wat erin resulteerde dat ik vijf uur lang gehuild heb. Zo. veel. pijn. Mijn allerliefste vader. Ik heb gedichten geschreven, en opgeschreven waarom ik ben wie ik ben door hem. Ik heb vragen opgeschreven die ik hem nog had willen stellen. Ik heb opgeschreven waarom hij zo geweldig is. Ik durfde aan een begeleider te vragen om een knuffel, wat ik heel moeilijk vond. Maar ik had hem zó hard nodig. Ik dacht aan mensen om mij heen die al een ouder hadden verloren – pfoe…

Aan het einde, wanneer de pijn nog nasudderde en de tranen nog niet helemaal verdwenen waren, had ik extra tijd nodig om het te laten zakken. Wel voelde ik gelijk de neiging om het te delen. Dat deed ik dan ook in de keuken. Met weer crackers van michael, maar nu een stuk minder honger, at ik nog wat van het eten. We waren nu weer 8 uur bezig geweest maar ik had duidelijk nog veel emotie in mijn lijf. Ik ging slapen.

’s ochtends voelde ik pijn en dankbaarheid. Ik realiseerde dat ik niet meer bang was om mijn ouders te verliezen, omdat die pjin daar altijd is. Omdat pjin de andere kant is van liefde. Waarom ik uberhaubt pijn kan voelen, is omdat ik zo extreem veel van ze hou. Omdat er zo extreem veel liefde is. Het voelde alsof ik een nieuwe kans kreeg om extreem veel te houden van de mensen die ik liefheb, en dat ik het ze elke dag mag vertellen. Ik vertelde altijd wel hoeveel ik van ze hield, maar deelde ik daarbij het diepste? Het voelde als het topje van de ijsberg. Alle vragen die ik had, die kon ik ook nog stellen. Want wist ik eigenlijk wat hij het liefste met mij deed, wat zijn gelukkigste moment in het leven was en of hij zich gezien voelde in zijn jeugd? Zodra ik weer in de normale wereld was, heb ik mijn vader uitgenodigd voor een verjaardagsetentje. Hij is immers net 76 geworden. Hij ging akkoord voor donderdagavond.

Donderdagavond heb ik 26 briefjes gemaakt. Ik wisselde gedichtjes af met vragen, en met briefjes waarop ik verder ging op één van de gedichten met de naam ‘door jou’, waarbij ik de inhoud specificeerde. Zodat ik hem dieper kon vertellen waarom ik denk dat ik ben wie ik ben, door hem. Ik hoop dat het je inspiratie geeft om liefde te delen, hartverwarmende gesprekken te voeren en alle mensen die je liefhebt beter te leren kennen. Ook je ouders.

Verder merk ik dat ik veel meer vrijuit kan delen. Ik benoem eigenlijk alles. Liefde is mijn drijfveer. Ik was al dankbaar voor mijn innerlijke belevingswereld, maar ik ben ook dankbaar dat pijn er is. Het mag er zijn. Laat het maar stromen. Daarnaast heb ik mijn oma weer bezocht in het verzorgingstehuis. Ik had haar bijna drie jaar niet gezien. Ik ging niet langs omdat ‘ze er toch al niet meer was’. Uiteindelijk bleek dit ook voort te komen uit de pijn van het verliezen van je ouders. Mijn oma was een verlengde daarvan. Ik ben zo dankbaar dat ik weer ‘kon gaan’. Toen mijn moeder kletsend de lift in liep, werd ik bevangen door spanning. Ik zei: “mams, ik weet dat jij nu lekker aan het kletsen bent, maar ik ben eigenlijk echt heel erg zenuwachtig om oma te zien”. Mijn moeder zei gelijk: “fijn dat je dat nu allemaal kan zeggen hé”. Nog zoiets. Het ging zo makkelijk. Na mijn oma te hebben gezien tranen met tuiten gehuild. Kon ik me niet meer voorstellen waarom ik dacht ‘dat ze al weg was’, terwijl ze dat helemaal niet is.

Bij deze hoop ik dat de reis je heeft geïnspireerd. En mocht je vragen hebben: stel ze gerust!

Bronnen:
1. https://www.jellinek.nl/vraag-antwoord/wat-is-ayahuasca/